Εκλογές για ΔΣ ΕΛΜΕ ΠΕΙΡΑΙΑ (Παρασκευή 8/12)

Το σύστημα επιτίθεται σε όλους τους τομείς

Η συνδικαλιστική ηγεσία κάνει ό,τι μπορεί για να μη συγκροτηθεί η αντίσταση του κλάδου

Να ενισχύσουμε την Αντίσταση – Κοινή Δράση
στη βάση του κλάδου για

Δημόσια Δωρεάν Παιδεία

- Να μην περάσει η αναθεώρηση του άρθρου 16
- Να σπάσει η πολιτική λιτότητας

- Να ανατραπεί η ταξική επίθεση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης

Σε ποια φάση είμαστε

Σε όλους τους κοινωνικούς τομείς εξελίσσεται μια καταιγιστική επίθεση αναχρονισμού που στοχεύει στο σύνολο των κατακτημένων δικαιωμάτων: λιτότητα, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, κλιμάκωση της καταπάτησης στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Η επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, έχει στόχο τα συμφέροντα του λαού και τις καταχτήσεις του. Μαθητές όλων των βαθμίδων, φοιτητές, γονείς και εκπαιδευτικοί θίγονται από τις αλλαγές που προωθούνται. Οι αλλαγές αυτές που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ με την πλήρη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ, είναι μια ακόμη πλευρά της συνολικής επίθεσης σε βασικά δικαιώματα και κατακτήσεις μας. Η επίθεση στην εκπαίδευση δεν είναι αποσπασματική, αλλά αντίθετα, επιχειρεί να σαρώσει τα πάντα, βάζοντας τέλος στη «δωρεάν εκπαίδευση για όλους». Αυτός είναι ο στόχος:
- των νέων βιβλίων στο δημοτικό με την τεράστια αύξηση της ύλης καθώς και της «ευέλικτης ζώνης»,
- της αξιολόγησης σε όλες τις βαθμίδες,
- του νόμου ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ στη δευτεροβάθμια που προβλέπει μια σκληρή ταξική εκδοχή «σχολείου»,
- του «νόμου πλαίσιο» για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ,
- των προτάσεων του ΕΣΥΠ για επαναφορά των πανελλαδικών στη β’ λυκείου, φακέλους μαθητών κ.α.
- ταυτόχρονα, η εργασιακή ομηρία για χιλιάδες ωρομίσθιους και αναπληρωτές συνεχίζεται ενώ οι εξελίξεις με τους συμβασιούχους αποκαλύπτουν τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης σε σχέση με το κομμάτι της ελαστικής εργασίας.
Οι αναπροσαρμογές έχουν μια κοινή επιδίωξη: Να φτιάξουν μια εκπαίδευση πιο ταξική, για ακόμα πιο λίγους και εκλεκτούς. Και ταυτόχρονα μια εκπαίδευση πιο ταξική στο περιεχόμενο: απαλλαγμένη από «αγκυλώσεις», αμφισβητήσεις, κινήματα και αντιστάσεις.

Το κίνημα των κομματιών της εκπαίδευσης του Σεπτέμβρη – Οκτώβρη

Το κίνημα στην εκπαίδευση με πρωτοπορία τον απεργιακό αγώνα των δασκάλων σφράγισε το δίμηνο Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου.
Η απεργία των έξι εβδομάδων των δασκάλων πυροδοτήθηκε από τη γενικευμένη οργή που υπάρχει σε όλη την κοινωνία και σχετίζεται με τον αναχρονισμό που επιβάλλει η επίθεση του συστήματος σε όλους τους κοινωνικούς τομείς αλλά και με το πλήθος μέτρων που αμφισβητούν παραπέρα τη δημόσια δωρεάν παιδεία. Η απεργία στηρίχτηκε στις αγωνιστικές διαθέσεις της βάσης του κλάδου, διαθέσεις που έδωσαν απάντηση στις θεωρίες για τους «ενσωματωμένους κλάδους που έχουν ξεχάσει να αγωνίζονται».
Το απεργιακό κίνημα:
-Έβαλε στο κέντρο της κοινωνίας το ζήτημα της υπεράσπισης της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης.
-Ανέδειξε – έστω και ασυγκρότητα - πλευρές της ταξικής επίθεσης του συστήματος στην εκπαίδευση.
-Κέρδισε την αμέριστη λαϊκή συμπαράσταση και ενέπνευσε τους μαθητές.
-Αντιμετώπισε με επιτυχία τη λάσπη των αστικών ΜΜΕ.
-Κουρέλιασε τις θεωρίες για τον «κόσμο που δεν τραβάει» και για τους «ενσωματωμένους κλάδους».
-«Νομιμοποίησε» την πάλη ενάντια στη λιτότητα μια πάλη που ούτε λίγο ούτε πολύ -σύμφωνα με την κυρίαρχη ιδεολογική τρομοκρατία - δεν δικαιούνται να κάνουν οι «λειτουργοί» εκπαιδευτικοί.
Η απεργία - από την άλλη - δε στηρίχτηκε πολιτικά, οργανωτικά, οικονομικά από τη συνδικαλιστική ηγεσία. Το ζήτημα των νέων βιβλίων «θάφτηκε», απεργιακές επιτροπές δεν συντονίστηκαν κεντρικά, απεργιακά ταμεία δεν άνοιξαν ούτε και έγινε συντονισμένη προσπάθεια οικονομικής ενίσχυσης της απεργίας. Με την έννοια αυτή, η διάρκεια της απεργίας καθορίστηκε από την πίεση που ασκούσε ο κλάδος με τη συμμετοχή του (ιδιαίτερα κεντρικά) στην απεργία αλλά και στα συλλαλητήρια.
Με δυο λόγια δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε, ότι τη διάρκεια της απεργίας την επέβαλε η ίδια η βάση του κλάδου, τη στιγμή που η ηγεσία την είχε αφήσει στον «αυτόματο πιλότο» και φλέρταρε από την πρώτη ακόμα βδομάδα με το κλείσιμό της. Άλλωστε, αλήθεια, ποιος τολμάει στα σοβαρά να ισχυριστεί ότι μια απεργία που συνοδεύεται από τεράστιες διαδηλώσεις, που πλαισιώνεται από μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις, που αποτελεί πονοκέφαλο για τα αστικά επιτελεία, μια τέτοια απεργία έχει πιάσει τα όρια της;!
Το μόνο επιχείρημα που χρησιμοποίησαν όσοι υποστήριξαν την «αλλαγή μορφής» (δηλ. το κλείσιμο) ήταν τα μικρά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία. Σε σχέση με αυτό, έχουμε να πούμε τα εξής:
Τα ποσοστά αποτελούν δευτερεύον κριτήριο όταν μιλάμε για μια απεργία που (με αυτά τα μικρά ποσοστά) δημιουργεί κεντρικό πολιτικό γεγονός. Από την άλλη τα ποσοστά είναι ένας παράγοντας μεταβλητός. Και σίγουρα, όσοι στήριξαν τη μονοσήμαντη λογική των ποσοστών έκαναν πως δεν είδαν πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν γίνει για να τα ανεβάσουν. Γιατί, άραγε, δεν άνοιξαν απεργιακά ταμεία ούτε και έγινε καμία σοβαρή προσπάθεια οικονομικής στήριξης των απεργών; Γιατί - ειδικά στη δευτεροβάθμια - δε δημιουργήθηκαν απεργιακές επιτροπές, εκτός από εξαιρέσεις; Γιατί - και στους δασκάλους και στους καθηγητές - δε δημιουργήθηκε κεντρικός απεργιακός συντονισμός, αλλά το κίνημα έμεινε στην αιχμαλωσία των συσχετισμών των ομοσπονδιών; Γιατί - ακόμα χειρότερα - όποιες προσπάθειες κεντρικού συντονισμού έγιναν, αντιμετώπισαν τη λοιδορία και την ανοιχτή εχθρότητα;
Όλα αυτά, για μας, δείχνουν ότι αυτοί που πήραν την ευθύνη για το κλείσιμο, χρησιμοποίησαν τις υπαρκτές αδυναμίες του κινήματος (ποιο κίνημα, άραγε, δεν έχει αδυναμίες;) όχι για να τις αντιμετωπίσουν, αλλά για να πιαστούν από αυτές και να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους. Όλοι, τόσα χρόνια μιλούσαν για κοινό πανεκπαιδευτικό αγώνα. Και όταν αυτός έφτασε να φαίνεται άμεση προοπτική, αποφάσισαν να ιεραρχήσουν πρώτα τις δυσκολίες για να τον στείλουν σε ένα αβέβαιο μέλλον. Με την έννοια αυτή, το σταμάτημα της απεργίας αποτέλεσε σοβαρό λάθος και ολοκλήρωσε μια σειρά χειρισμούς που είχαν γίνει από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες κατά τη διάρκεια της απεργίας και που της πρόσθεταν βαρίδια και προβλήματα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι δύο ομοσπονδίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ δε συντονίζονταν στη φάση της κλιμάκωσης και επιχείρησαν να συντονιστούν στη φάση της… αποκλιμάκωσης (με την πρόταση για 24ωρες).
Κάθε κίνημα με τη δυναμική αυτού του κινήματος στην εκπαίδευση, έρχεται κάποια στιγμή που βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σημείο: Ή θα αναμετρηθεί με τον εαυτό του, θα βαθύνει πολιτικά και οργανωτικά, θα ωριμάσει, θα συγκρουστεί και θα νικήσει ή θα κάνει πίσω. Σε αυτό, ακριβώς το σημείο οι απεργοί δάσκαλοι και καθηγητές βρήκαν απέναντι –ναι! απέναντι- μια ηγεσία που δεν ήθελε ή δεν μπόρεσε να κάνει αυτό το βήμα. Που φοβήθηκε μπροστά στο γεγονός που θα χρεωνόταν, που προτίμησε να ξεμπερδεύει με το απεργιακό κίνημα (ή μήπως απεργιακό βραχνά;) για να γυρίσει και να κάνει τη «δουλειά» όπως την ξέρει. Στους διαδρόμους των γραφείων των Ομοσπονδιών, στις κάλπες για τους αιρετούς, σε όλο αυτό το «θεσμικό» του προσανατολισμό που τόσα χρόνια αποσυγκροτεί το κίνημα των εργαζομένων.

Για τις απεργιακές επιτροπές

Καταρχήν μιλώντας για απεργιακές επιτροπές δεν εννοούμε ούτε τα μέλη των παρατάξεων που ανά… δύο περνάνε τα σχολεία για να βγάλουν την υποχρέωσή τους, ούτε καν ένα δυναμικό που περιορίζεται στο να πηγαίνει στα γραφεία των ομοσπονδιών για να πάρει τις αφίσες που αναλογούν στο σύλλογο. Εννοούμε επιτροπές που συσπειρώνουν πλατιά συναδέλφους - είτε ανεξάρτητους είτε από παρατάξεις -, που συνεδριάζουν, που κουβεντιάζουν, που έχουν στόχο την πολιτική και οργανωτική στήριξη της απεργίας και διεκδικούν ουσιαστικά την οργάνωσή της. Με άλλα λόγια οι απεργιακές επιτροπές δεν είναι οι… γλάστρες που νομιμοποιούν στη βάση του κλάδου τους χειρισμούς της ηγεσίας, αλλά κρίσιμα όργανα που σκοπεύουν να εφαρμόσουν το γνωστό (αλλά τελικά καθόλου ειλικρινές για πολλούς) «ο αγώνας στα χέρια των εκπαιδευτικών». Ρόλος τους επίσης (ειδικά σε μια απεργία μάχης όπως αυτή) είναι και να περιφρουρούν την απεργία, προσπαθώντας - όχι με επιθετικότητα, αλλά πάντως σίγουρα με αυτοπεποίθηση - να στηρίξουν τον κόσμο της απεργίας και να ανεβάσουν τα ποσοστά της. Η συνδικαλιστική ηγεσία έκανε το παν να μη συστηθούν απεργιακές επιτροπές. Φοβόταν (και βάσιμα) ότι αν συνέβαινε αυτό θα έθετε σε αμφισβήτηση την «εξουσία» της και τη δυνατότητά της να χειραγωγήσει όπως ήθελε το κίνημα. Αποτέλεσμα ήταν να μη συστηθούν απεργιακές επιτροπές με τα παραπάνω χαρακτηριστικά με εξαίρεση την ΕΛΜΕ Πειραιά και ίσως κάποιες λίγες ακόμα εξαιρέσεις. Ακόμα πιο προκλητική (από πολλές πλευρές) ήταν η αντιμετώπιση των προσπαθειών για συντονισμό που έγιναν. Το εντυπωσιακό είναι ότι στην ΕΛΜΕ Πειραιά, τα αποτελέσματα ήταν πολύ θετικά και έδειξαν τι θα μπορούσε να γίνει παντού - αν υπήρχε μια τέτοια κατεύθυνση.

Από δω και πέρα

Το βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από τα παραπάνω είναι ότι το κίνημα στην εκπαίδευση δεν μπορεί να πάει όπως πήγαινε. Το καθήκον για στήριξη των σωματείων και του συνδικαλιστικού κινήματος πάει όλο και περισσότερο παρέα με την ανάγκη για ύπαρξη πρωτοβουλιών στη βάση του κλάδου ανεξάρτητα από το τι γίνεται στη συνδικαλιστική ηγεσία ή ακόμα και ενάντιά της.

-Να βαθύνει η συζήτηση για τα μέτρα και τις επιδιώξεις της κυβέρνησης και του συστήματος σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
-Να αναδειχτεί η κατεύθυνση της ανατροπής της ταξικής επίθεσης (εκπαιδευτικής «μεταρρύθμισης») σε όλες τις βαθμίδες.
-Να ανοίξει ο δρόμος για το συντονισμό και την κοινή δράση όλου εκείνου του δυναμικού που συνεχίζει να πιστεύει στη δύναμη του αγώνα.
-Συνολικά, και σε επίπεδο κατεύθυνσης, το κίνημα των εκπαιδευτικών έχει την ανάγκη να κάνει ένα ποιοτικό πολιτικό βήμα: να διαρρήξει τους δεσμούς του με το σύστημα και τις ιδέες του, να αυξήσει τις «εξαρτήσεις» του από την ανάγκη έκφρασης-υποστήριξης των λαϊκών συμφερόντων. Αυτό το σπάσιμο της γυάλας, αυτή η έξοδος στην κοινωνία αποτελεί ουσιαστική πολιτική κλιμάκωση των χαρακτηριστικών του και γι’ αυτό πρέπει να δουλέψουν οι δυνάμεις που θέλουν να υπηρετήσουν το κίνημα.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών είναι αντίθετες στη λογική της ανάθεσης του κινήματος σε… χειρισμούς «ειδικών». Είναι αντίθετες σε μεσοβέζικες λογικές που περιλαμβάνουν «ολίγη από αγώνες» και… πολύ από παζάρια με εχθρικούς μηχανισμούς, λογικές που τόσα χρόνια οδηγούν στην παραίτηση και την ήττα. Φιλοδοξούν να εξυπηρετήσουν μέσα στο κίνημα μια πρακτική αντίστασης, αγώνα και κοινής δράσης.

· Να μπλοκάρουμε την αναθεώρηση του συντάγματος.
· Να σπάσουμε την πολιτική λιτότητας - Αυξήσεις στο βασικό μισθό.
· Να ανατρέψουμε την ταξική επίθεση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

- Όχι στα νέα βιβλία και στην αύξηση της ύλης στο δημοτικό. Όχι στην αξιολόγηση-«φακέλωμα» των μαθητών.
- Καμία αναπλήρωση ύλης – οι αγώνες δεν «αναπληρώνονται». Να καταργηθεί η «ευέλικτη ζώνη».
- Ενάντια στην αξιολόγηση, να υπερασπιστούμε τα συνδικαλιστικά και δημοκρατικά μας δικαιώματα.
- Να καταργηθεί ο νόμος ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, που προβλέπει μια σκληρή ταξική εκδοχή «σχολείου» και οδηγεί μεγάλο κομμάτι μαθητών στην ιδιωτική εκπαίδευση.
- Κανένα σχολείο να μην κλείσει, καμιά οργανική θέση να μη χαθεί, κανένα εργασιακό δικαίωμα να μη θιγεί.
- Να καταργηθεί η βάση του 10 – Όχι στις προτάσεις του ΕΣΥΠ για επαναφορά πανελλαδικών στη β΄ λυκείου, φακέλους μαθητών κ.α. – Όχι στην απάτη του διαλόγου.
- Να καταργηθεί ο θεσμός του ωρομίσθιου και αναπληρωτή – Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί – όλοι οι ωρομίσθιοι και αναπληρωτές να γίνουν μέλη των ΕΛΜΕ – Διδ. Συλλόγων.
- ΟΧΙ στο νόμο-πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η κοινωνική περιπέτεια συνεχίζεται. Το άρωμα των αγώνων απ’ το μέλλον φτάνει όλο και συχνότερα στις αισθήσεις μας.

Ενισχύστε - Ψηφίστε
Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών