Τα θέματα του θέματος στο μάθημα Γλώσσα - Έκθεση των Πανελλαδικών Εξετάσεων

Καταρχάς, μιλάμε για «το σφαγείο» των Πανελλαδικών Εξετάσεων με Τράπεζα Θεμάτων και Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής. Ας μη το ξεχνάμε, όπως το ξέχασαν η ΟΛΜΕ και η ΑΣΓΜΕ. Επιπλέον, όταν το θέμα χαρακτηρίζεται «για καλά προετοιμασμένους», καταλαβαίνουμε ότι έπεσαν τα πρώτα κεφάλια. Αυτά τα ολίγα εισαγωγικά, για μην μπερδευόμαστε  ποιο είναι το επίμαχο θέμα του κάθε θέματος που «πέφτει» στην αρένα των εξετάσεων.

Το θέμα στο μάθημα της Γλώσσας-Έκθεσης  για ΓΕΛ ακούμπησε μια από τις πολλές πλευρές του Γυναικείου Ζητήματος, αυτή της βίας κατά των γυναικών. Τα 3 κείμενα που επιλέχτηκαν και οι ερωτήσεις που έπρεπε να απαντηθούν εκφράζουν, φυσικά, την αστική προσέγγιση στο συγκεκριμένο ζήτημα και αποτυπώνουν στοιχεία της αντιπαράθεσης  ανάμεσα στις διάφορες τάσεις του φεμινισμού. Αναρωτιέται κανείς, από πού θα γνώριζε ένας μαθητής τα ζητήματα αυτά; Σε αυτή την απορία απαντάνε τα φροντιστήρια , εμμέσως πλην σαφώς, λέγοντας πως είχαν προβλέψει το θέμα αλλά και η επιτροπή εξετάσεων με την οδηγία που δίνει, να διαβάσουν προσεκτικά τα κείμενα και τις ερωτήσεις. Η αλήθεια είναι πως τα ερωτήματα που συνοδεύουν τα προσεκτικά επιλεγμένα κείμενα, «διευκολύνουν» τους μαθητές καθοδηγώντας τις απαντήσεις τους!

Οι βασικές αρχές της αστικής ιδεολογίας που είναι ευδιάκριτες στα κείμενα, αποτελούν τη βάση ανάλυσης του φεμινισμού που θεωρεί πως η ανισοτιμία των δύο φύλων υπάρχει από καταβολής κόσμου και είναι φυλετική, για τη βία κατά των γυναικών λέει πως φταίνε είτε οι άντρες είτε όλοι μας και πρέπει νιώθουμε ενοχή και πως πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν ατομικότητα και όχι ως κοινωνικό ον.

Χαρακτηριστικά είναι τα παρακάτω αποσπάσματα. Σ το πρώτο κείμενο διαβάζουμε: «Σε πολλά μέρη του κόσμου ακόμα και σήμερα η ωμή βία εναντίον των γυναικών είναι καθημερινή πρακτική. Στις δικές μας κοινωνίες (εννοεί τις δυτικές χώρες) οι ωμότητες είναι παράνομες… Σήμερα, όμως, ημέρα κατά της βίας εναντίον των γυναικών, δεν μπορεί παρά να αναλογιζόμαστε με ενοχή τη μεγαλύτερη αδικία που υπήρξε από καταβολής κόσμου, να συμπονούμε τις αμέτρητες γυναίκες θύματα, και να προσπαθούμε να οραματιζόμαστε δικαιοσύνη». Στο δεύτερο κείμενο αναφέρεται: «Προφανώς και υπάρχουν διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών, όμως στις περισσότερες εκφάνσεις της ζωής μας είμαστε άτομα, άνθρωποι που δρούμε: είμαι συγγραφέας, είμαι εκπαιδευτικός, είμαι ορειβάτης, είμαι κηπουρός…». Στο τρίτο κείμενο, που είναι διήγημα, ο άνεργος άνδρας ντρέπεται για την ανεργία του και καταπιέζεται από το πρότυπο του ισχυρού φύλου: «Τι σόι άντρας είναι αυτός που κρύβεται από τη γυναίκα του, που της λέει ψέματα, που αρνείται να αντιμετωπίσει στα ίσα την πραγματικότητα…».

Η επιλογή της ανάδειξης της ενδο-φεμινιστικής αντιπαράθεσης και συγκεκριμένα της αμφισβήτηση του ριζοσπαστικού φεμινισμού/νεοφεμινισμού και του #metoo, από τον λεγόμενο κλασικό φεμινισμό, που διεξάγεται μέχρι στιγμής σε ακαδημαϊκό επίπεδο, δεν είναι τυχαία. Όπως δεν είναι και τυχαία η πολεμική όλων των τάσεων του φεμινισμού στην μαρξιστική ταξική ανάλυση της κοινωνίας και του γυναικείου ζητήματος.

Τα όπλα της επίθεσης του συστήματος στον λαό και τη νεολαία είναι διασποράς και βάλουν σε πολλές κατευθύνσεις. Σε όλες πρέπει να υψωθεί φράγμα αντίστασης.

Κάτω η σάπια ιδεολογία του συστήματος. Όχι στο σφαγείο των πανελλαδικών εξετάσεων. Να καταργηθεί η Τράπεζα Θεμάτων και η ΕΒΕ.

Β.Δ.